Voorbeelden grensoverschrijdend gedrag

‘Moeten jullie nou letterlijk op àlle slakken zout leggen!?’ zou ze willen zeggen, maar ze heeft geen idee hoe ze dat moet vertalen. En bovendien gaat ze sowieso struikelen over dat literally. Achter in de klas hoort ze gegiechel – o god – wat heeft ze net gezegd!? Ze kan niet meer nadenken. Wat háát ze dit! Lesgeven in het Engels! Wie zit haar nou weer na te doen? Er gaat geen dag voorbij zonder dit kinderachtige gedoe. Ze is blij dat ze straks weer een les in het Nederlands mag geven.
 

‘Kan iemand mij helpen met deze grafiek?’ vraagt ze tijdens de werkgroep sessie. Stilte. Naast haar klinkt een zucht. ‘Weer zij,’ fluistert iemand achter haar. Er wordt gegrinnikt. Ze doet alsof ze het niet hoort, buigt zich dieper over haar laptop. Haar vingers trillen. De docent kijkt de klas rond, en gaat gewoon verder. Iemand anders steekt zijn hand op en krijgt wél antwoord, een compliment zelfs. Ze pakt haar tas al in voordat de les afgelopen is. Met een knoop in haar buik loopt ze het lokaal uit.
 

Hij opent de groepsapp en ziet nu pas dat hij een hoop berichten heeft gemist. Zijn maag draait om. Daar gaan we weer. Hij ziet een screenshot van zijn eigen werkstuk, met daarbij huilende lach-emoji’s. ‘Wie schrijft er zo?’ ‘AI kan het beter!’ Meer emoji’s. ‘LOL’ … Hij scrolt terug, zo gek was zijn vraag toch niet!? Niemand heeft de moeite genomen om te antwoorden. Maar wel dit dus. Hij gooit z’n telefoon op bed. Misschien meldt hij zich morgen wel ziek.

‘Hi Tim, wat zullen we vanavond doen? Waar heb jij nou eens zin in…?’ Iedere keer opnieuw schrikt hij zich rot als Tamara een hand op zijn schouder legt of even over zijn bovenbeen wrijft. Echt, hij mag haar graag en hij is blij dat ze samen in dit studentenhuis wonen, maar – please – raak me niet iedere keer aan, denkt hij. Ze ziet toch dat ze mij in verlegenheid brengt? Moet ik dit normaal vinden? Ze bedoelt het vast niet zo, of toch?
 

‘Lekker shirtje, staat je goed.’ De opmerking komt van een studiegenoot die in haar projectgroepje zit. Ze mompelt iets van dankjewel en draait zich snel om naar haar laptop. Maar hij schuift zijn stoel dichterbij – ‘even meekijken’ – ze ruikt zijn aftershave, voelt zijn arm tegen de hare. ‘Zullen we vanavond samen verder werken? Kan bij mij thuis.’ Hoe kan ze nee zeggen zonder onaardig over te komen!? De anderen in de groep scrollen door hun telefoon. WTF!?
 

‘Weet je, jij bent echt een frisse verschijning in deze werkgroep,’ zegt hij, terwijl hij nét iets te lang blijft staan bij haar tafel. Ze glimlacht ongemakkelijk. Is dit gewoon aardig bedoeld? Of toch… iets anders? ‘Je bent goed bezig, lieverd,’ hoort ze dezelfde docent de volgende dag zeggen in de feedback sessie. Nu slaat de twijfel echt toe. Niemand anders krijgt zulke opmerkingen. ‘Heb je al plannen voor het weekend…?’ Kappen nou, dat gaat je niks aan, denkt ze, maar ze wil niet moeilijk doen. 

‘Wat vind jij ervan, Mei-Lan? Jij, met jouw achtergrond, kunt ons vast wel iets vertellen over hoe ze hier in China mee omgaan?’ Huh!? Nee! Waarom altijd zoveel nadruk leggen op mijn achtergrond!? Dat vraag je aan een ander toch ook niet? Ik ben nog nooit in China geweest, man! Ja – duh – ik ben er geboren, nou en!? Wel eens van adoptie gehoord!? Ze zou het naar hem uit willen schreeuwen, maar ze doet het niet. Hakkelend probeert ze een antwoord te formuleren op zijn vraag.
 

‘Doen we deze week nog een borrel?’ vraagt ze bij het koffieapparaat. Haar collega’s reageren enthousiast. ‘Natuurlijk, leuk!’ maar niemand appt haar over waar en wanneer. Vrijdagmiddag ziet ze foto’s voorbijkomen op Insta. Ze staan er allemaal op, met een biertje. Again! Vorige week gingen ze ook ineens spontaan een drankje doen waar zij niks van wist. Ze scrolt door de berichten in de appgroep – niks. Zijn er soms andere groep chats? Zonder haar? Wat doet ze verkeerd? Ze wordt er moedeloos van.
 

‘Serieus, jij wil dat technische stuk doen?’ Tom kijkt haar aan alsof ze een grap maakt. ‘Dat is pittig programmeerwerk, hoor.’ ‘I know’, zegt ze. ‘Daarom wil ik het juist doen.’ Stilte. Er worden blikken uitgewisseld. ‘Misschien kun jij beter het verslag schrijven?’ stelt Lars voor. ‘Daar ben jij goed in.’ Ze voelt irritatie opborrelen. Haar cijfers voor programmeren zijn de hoogste in de groep. ‘Nee, ik doe de code.’ ‘Oké, oké, rustig maar,’ lacht Tom. ‘We kijken wel.’

‘Hey loser, je weet toch wel dat jij straks die presentatie mag geven!? Ja, wàt!? Je denkt toch niet dat je ermee wegkomt door alleen ff een powerpointje in elkaar te flansen? Serieus, man!?’ Met een harde klap duwt Jonas het kluisje dicht waar Frank net zijn laptop uit wilde halen.‘ Ons het échte werk laten doen en jij een beetje pielen op die achterlijke laptop van je…’ Jonas beukt nog eens op het kluisdeurtje en duwt Frank er ruw tegenaan. ‘Jij gaat het doen, man! Jij alleen!’
 

‘Geef terug!’ Ze graait naar haar telefoon, maar hij houdt hem hoog boven zijn hoofd. ‘Eerst sorry zeggen!’ De anderen lachen. Ze probeert het nog een keer, springt omhoog. Hij duwt haar hardhandig opzij. Ze struikelt, haar schouder raakt de deurpost. ‘Jezus, niet zo aanstellen.’ Hij gooit de telefoon op tafel, het scherm kraakt. ‘Eigen schuld, had je maar niet zo moeten zeiken over dat groepswerk.’ Haar arm doet zeer, maar ze zegt niks. Blauwe plekken en een kapot scherm, ze kan wel janken.
 

‘Jezus, Sara, hoe moeilijk is dit!?’ Amber gooit haar pen op tafel. ‘We zitten hier al een uur en jij snapt ’t nog steeds niet, hè!? Of wàt!? Haar stem klinkt dreigend. ‘Sorry, ik dacht dat als we...’ ‘Nee! Niet denken, gewoon doen wat ik zeg! Dit gaat echt niet werken zo!’ De andere groepsgenoten kijken weg. ‘Weet je wat? Blijf volgende keer maar thuis. Dan doen wij het wel, net als altijd.’ Sara voelt tranen prikken, maar knippert ze weg. Niet huilen nu.

‘In de kersvakantie naar huis!? Ben jij gek in je hoofd of zo!? We moeten door, hè!? In die twee weken hebben we nou precies het editen ingepland en dat is jouw job! Dat is de enige reden dat jij hier zit!’ Super blij was hij geweest toen hij hoorde dat hij kon gaan stage lopen bij het grootste filmproductiehuis van Europa. Negen maanden Berlijn, crazy man! En nu…? ‘Je wilde dit toch zo graag!? Voor jou 10 anderen, hè!?’ 
Straks maar weer appen naar het thuisfront dat hij toch niet komt.
 

‘Zonder mijn aanbevelingsbrief kom je nergens, dat weet je toch?’ Zijn docent scrolt door zijn telefoon terwijl hij tegen hem praat. ‘Die masteropleiding in Brussel? Ik ken de coördinator persoonlijk.’ Ineens kijkt hij hem indringend aan. ‘Maar ja, met die cijfers van jou... Misschien als je mij eerst ‘ns helpt? Wat schilderwerk bij mij thuis, komend weekend.’ Hij zegt het luchtig, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Paar uurtjes maar. Dan schrijf ik maandag die brief. Deal?’ Zijn glimlach voelt als een valstrik.
 

‘Ik stuur de onderzoeksaanvraag wel in, met mij als hoofdaanvrager.’ Bart kijkt verbaasd op. ‘Maar we hebben dit samen ontwikkeld?’ zegt hij. ‘Weet ik toch, maar ik heb de contacten bij NWO. Zonder mij krijg je die subsidie niet.’ Ze tikt op haar laptop. ‘Ik zet jou er gewoon bij als co-applicant.’ ‘Maar het was mijn idee...’ ‘Wil je dat geld of niet? Want ik kan dit ook alleen doen hoor.’ Haar toon blijft vriendelijk. ‘Kom op, we zijn toch een team? Ik regel dit gewoon even.’